Το Κρυφτό

      

Παίζουμε κρυφτό
και τα φυλάω,
ένα, δύο, τρία...
αρχίζω να μετράω,
πέντε.. έξη... μάτι ανοίγω,
να σε κρυφοκοιτάω...
Το πόστο μου αφήνω...
και γύρω σου χοροπηδάω,
νέκταρ να πιω
στην ανάσα σου ζητάω,
με το Θείο να ενωθώ.

Νότα κελαρυστή βιολιού
τ' όνειρο,
       [σφιχτά μου κράτησες το χέρι,
τέλος μην έρθει του παραμυθιού.
Ακούραστα θα φύλαες καρτέρι,
μούλεγες, “Να σε προσέχω,
μη λερωθείς στο βουρκονέρι”,

Κι εγώ... πλοκάμι
γύρω σου να με τυλίξεις...
Ανυπόμονη σφαίρα στη θαλάμη
που περιμένει να την πυροβολήσεις...
Πυροτέχνημα,
            [έτοιμη να εκραγώ,
Πρόσεχε”, σου λέω,
               [“μη με πυροδοτήσεις,
στάχτη στο διάστημα να σκορπιστώ”.
_______________________________                     
* Κάθυ Ματαράγκα 

           
 έπεα.. μη πτερόεντα   


Σχόλια

ΔΙΑΒΑΣΤΗΚΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ...

Ο Ναρκωμένος Νους δεν έχει κρίση, είναι προβλέψιμος και γι αυτό πολύ βολικός

Τερζόπουλος, Ο σύγχρονος πολιτισμός πέτυχε να καταστήσει τον άνθρωπο παθητικό

Εμπόριο συνείδησης

Διάβα να γίνει το νερό

Ερωτικό δίλημμα

Πού είναι το Κράτος ?

Το τελευταίο βλέμμα

Η Ελλάδα μοχλός για αλλότριους σκοπούς λόγω της αμυαλιάς των πολιτικών

Δεν έχω Παραμύθι

Το Κάλεσμα