επεα.. μη πτεροεντα

Χριστούγεννα του '23     Μ όνη έστεκε, χορτασμένη,        στου ορίζοντα τη στρογγυλάδα        του κάδου η σιλουέτα        στον ανηφορικό τον δρόμο.        Ξέχειλος από την απληστία του        δεν μπορούσε πια να δεχτεί        ότι καινούργιο “άχρηστο”        θ' αποχωρίζονταν οι χρήστες.       Ματιά να την προσέξει,       ζήτησε μια αντανάκλαση        που κοντά μου κύλησε,        μα του παρκαρισμένου η ρόδα        άκαρδα τη πορεία της φρενάρει.        Ατίθαση μια πορτοκαλόχρυση        χριστουγεννιάτικη μπάλα        είχε ξεφύγει από σωρό στολίδια        κάποιου χρήστη... άχρηστο πια βιος.        Σακούλες δραπέτες έχασκαν        γύρω του “ξεκοιλιασμένες”,        κάποιοι πήραν ότι τους ενδιέφερε..        ότι απομείνει, το γνωστό θα πάρει        δρόμο της χωματερής.        “Μα, πετάνε τα στολίδια        μες στα Χριστούγεννα ;”,        επίμονη, με βάζει χωρίς λόγο,        να σκεφτώ η απορία.        Από μια ανοιγμένη βαλίτσα        που χωρίς ντροπή έδειχνε        τη ξεφ

"Eυνουχίστηκε ηδονικά ο Eλλαδίτης, σαράντα δύο ολόκληρα χρόνια, αντάλλαξε βιωματικά θησαυρίσματα αιώνων, ποιότητα καλλιέργειας και χαρά της ζωής, με χάντρες και καθρεφτάκια «προοδευτικής» ξιπασιάς και απολυτοποιημένη την ηδονή της καταναλωτικής μονομανίας..."  Π ρωτοχρονιά, και οι ευχές μοιάζουν περιττή φιοριτούρα ή εμπαιγμός σε μια κοινωνία που, λογικά, δεν έχει καμιά ελπίδα. Tο μέλλον έχει προδιαγραφεί παγιδευμένο στην απόγνωση. H χώρα υπερδανείστηκε εξωφρενικά, χρεοκόπησε, έχει χάσει, με υπογεγραμμένες παραδοχές και συνομολογήσεις, την εθνική της ανεξαρτησία και την πολιτική αυτοδιαχείριση, επιτροπεύεται με όρους εξευτελιστικά ταπεινωτικούς. Mας παραμυθιάζουν οι έμποροι της παραπληροφόρησης με επαγγελίες «βελτιώσεων», ενώ τη συμφορά μας την εμπορεύονται εξουσιολάγνοι αριβίστες, οι ατιμώρητοι αυτουργοί της καταστροφής μας. γράφει ο Χρ. Γιανναράς Eυχές για την καινούργια χρονιά, σε ποιους και με ποιο αντίκρισμα πραγματικότητας; Nα ευχηθείς τί στις νεκρές ψυ

     Ή ταν που έκλαιγε ο ουρανός για τις δικές σου τις φωτιές άνθρωπε... Ήταν που έπεσε παγετός κι άδειασαν των δέντρων οι φωλιές άνθρωπε... Χειμώνα έφερες βαρύ... κι ο ήλιος, θυμωμένος, [έφυγε απ' τις γειτονιές, αμείλικτα τα σύννεφα... [τον κρύβουν, άδικα στις αυλές [τον ψάχνουν οι ευωδιές, ανόρεχτος εκείνος, [αφήνει να τον σβήνουν. Στάσου λίγο [μια λέξη μόνο να σου πω δες με... [αφοπλίζομαι το "δίκιο" σου, είναι του άλλου "άδικο". Ευθέως, κατήγορος αυστηρός, μ' ανάθεμα τώρα σε βαρύνει, του σύμπαντος ο δημιουργός: "Τη οδηγία σου την ξέχασες, σκούπισε τα χέρια απ' το αίμα, τον λόγο της ύπαρξής σον έχασες..." Αυτός που κάποτε κοίταζε ψηλά, εσύ, που εαυτόν νόμισες σπουδαίο... Άξιος πια κανείς δεν είναι