Αναστεναγμούς, αποχρώσεις... τα πετάω.

     Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα 

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή 

την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω 

πώς κερδίζει πάντα αυτή 

ενώ χάνουμε όλοι εμείς. 

Πώς οι αξίες γεννιούνται 

κι επιβάλλονται πάνω σ' αυτό που πρώτο λιώνει: 

το σώμα. 

Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας 

ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά 

ανασαίνω κι ας είμαι 

σε κοντινή μακρινή απόσταση 

απ' ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει... 

Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς 

θα εφεύρει η ζωή 

ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης 

και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας. 

Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο 

πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις 

τα πετάω. 

Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω 

να φεύγουν τα περιττά, 

λέω να μπω στον ουρανό του τίποτα 

με ελάχιστα. 

_________________________

 — Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

* Να ευχαριστήσω τη φίλη μου Μαρία Μ. που μου τόστειλε... διαδικτυακά. Απόγευμα στο σπίτι,  Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου του σωτηρίου 2015 έτους. Διάβασα... βαρεμάρα... τηλεόραση δεν ανοίγεις... κι αν το κάνεις δεν βάζεις φωνή και τους βλέπεις να κάνουν παντομίμα...  

Ξαναδιάβασα... βαρεμάρα... Λίγο facebook... 

Το ψοφόκρυο... ξεκίνησε, το δελτίο καιρού τελικά ήταν σωστό. 

Η τρίτη χρονιά είναι που δεν βάζουμε πετρέλαιο στην πολυκατοικία... Καταλαβαίνεις πως είναι τα πράγματα. Ας είναι καλά όλοι αυτοί οι θαυμάσιοι άνθρωποι που κυβέρνησαν τη βαρκούλα Ελλάδα και οι φίλοι τους που βολεύτηκαν... και που ''όλοι μαζί την φέραμε'' ως εδώ. 

Είχαμε μείνει στο facebook... κι εκεί λοιπόν να... 

Σ' ευχαριστώ Κατερίνα που έδωσες ζωή στο μολυβένιο σου σκάλισμα... σ' ευχαριστώ που έδωσες αξία στο απόγευμα μου. Υπερβολική ; Μπορεί... 

Σ' ευχαριστώ Μαρία που το βρήκες και τόστειλες. Κοίτα να δεις πόσο καλό μπορεί να κάνει ένας στίχος ! 

____________________________________

ο στίχος της Ρουκ δημοσιεύτηκε www.lifo.gr

έπεα.. μη πτερόεντα