επεα.. μη πτεροεντα

    Λ ίγοι, νοσταλγικά αναζητούν, πρώην αξίες που κείνται πεταμένες, στ' αζήτητα τώρα με απονιά ριγμένες δεν έχουν τίποτα πια να πουν. Έννοιες, τώρα λερωμένες, και όπως πολλοί ομοφωνούν, έννοιες υπό εξαφάνιση: Η αιδώς, κολλητή της εντιμότητας και η ειλικρίνεια, της αθωότητας απούσες είναι όλες... μα μήπως είδες πουθενά καλοσύνη και ανθρωπιά ? Λίγοι διαφωνούν στο έγκλημα χωρίς τιμωρία... Μια κοινωνία βουτηγμένη ηθελημένα στην αδικία άχρηστοι νόμοι σε απραξία μια κοινωνία προδομένη. Χλιδάτη κατανάλωση όχι την πείνα να χορτάσει, μα αναγκαία, να τραφεί, η άδεια ύπαρξη, ενός αστείρευτου πάρτυ σκουπιδιών, των γκαλά, της ''πίστας'' και των λουλουδιών, των αδηφάγων και κομψών ζωών. Αμετανόητοι θιασώτες της αλαζονείας, μιας θεοσεβούμενης υποκρισίας... των ζωών εκείνων που νομίζουν αιωνίας. ________________________________ Κάθυ Ρ. Ματαράγκα  έπεα..  μ

    Έ λα καρδιά μου...     την ιστορία μας να πούμε,     πιάσ' το χέρι μου... μαζί     πάμ' ένα γύρο στο χαρτί     να θυμηθώ, γράψε μου,     μυρωδιές παλιές,     αγαπημένες... Μνήμη, δώρο κι ευλογία, με τη μάνα στη κουζίνα... Όπως κοιτάς, η πόρτα στα δεξιά, στου τοίχου την άκρη, κι αριστερά, ανοίγεται φιλόξενα μια γωνιά. Κράτα στο μυαλό σου τώρα τη σειρά, ψυγείο, πλυντήριο, εστία, το ένα με τάξη δίπλα στ' άλλο κι όπως σε γάμα γυρνά ο τοίχος, μαρμάρινη κι αρχοντική η γούρνα, κάτασπρη, άσπιλη και καθάρια, πιο δυνατή απ' τον ήλιο λες... τ' άσπρο της να σε θαμπώνει... Στη μέση, η μασίφ ροτόντα, η παλιά ιταλικό κομμάτι, από το νησί φερμένη, της οικογένειας, από ποιόν άραγε σωζμένη. "Να μην υπάρχουν κεφαλές", έλεγε... καρέκλες όσοι και οι μόνιμοι θαμώνες, τρεις και μια, η δική της. Ένα βασίλειο... το δικό της, ένα τετράγωνο βασίλειο καθαρό και μυρωδάτο κι ένα μαξιλάρι αφράτο για τη καρέκλα, τη δική της, Εδώ... το διά

Γράφτηκε το Νοέμβριο του 2012 και είναι επίκαιρο και φρέσκο, λες και γράφτηκε σήμερα, για το τώρα... Αυτό το άθλιο "Τώρα", αυτόν άθλιο Νοέμβριο του άθλιου 2016, περιμένοντας ένα εξίσου άθλιο 2017... Κι αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα, το "Ζωή Χωρίς Προοπτική". Μα, εγώ θέλω... να μην μάθω να ανέχομαι, να μην συνηθίσω τον βούρκο και ελπίζω ότι... 7 Νοεμβρίου 2012 ·  Αν ήμουν Σαμαράς, θα χαιρόμουν που έχω έναν τόσο υπάκουο και φιλήσυχο λαό. Έναν λαό έτοιμο να θυσιαστεί για όποιο θέμα εγώ και οι συνεργάτες μου στα ΜΜΕ, του ζητήσουμε να θυσιαστεί. Θα χαιρόμουν που έχω τον πιο φοβισμένο και ευκολόπιστο λαό, της Ευρώπης. Αν ήμουν Μέρκελ, θα χαιρόμουν, που έχω το πιο ήσυχο και πρόθυμο πειραματόζωο, έτοιμο να δοκιμάσει κάθε πείραμα, ακόμη και αν αποδεδειγμένα το πείραμα έχει αποτύχει δύο φορές, μέσα σε 2,5 χρόνια. Θα χαιρόμουν που αυτό το πειραματόζωο νομίζει ότι θα παραμείνει στην Ευρωζώνη και ότι θα είναι ευτυχισμένο μόνο μέσα στην Ευρωζώνη. Θα χαιρό

Το μισό από το κακό που...  γίνεται στον κόσμο  γίνεται από ανθρώπους που θέλουν  να αισθανθούν σπουδαίοι.  Δεν έχουν την πρόθεση να κάνουν κακό. Απλά το κακό δεν τους απασχολεί. ____ Τόμας Στερνς Έλιοτ     Ε... Κόσμε... Δ εν ήθελα να βλέπω... όμως τόκανα... φώναζα έγκλημα πως είναι, μα κανείς δεν άκουγε, λείπαμε απ' τον κόσμο σου. Κι ήσουνα παιδί ζεστή καρδιά, μάτια υγρά μια φούχτα άνθρωπος αθώος, μόνος, τρυφερός, μα όχι ίσος, δυστυχώς θα τιμωρηθείς... βαριά ! Ε... Κόσμεεεε... τη καρδιά σου φανάρι άναψε να διώξεις το σκοτάδι... των υπάνθρωπων η 'πεθυμιά είναι να στραβωθούμε... Ε... Κόσμεεεε... τ' αυτιά σου κλείσε, μόνο της ψυχής άκου τη μουσική να παιανίζει οι προσταγές απ' τα κανόνια, είναι να κουφαθούμε.. Ε... Κόσμεεεε... Ζήσε ότι σου δόθηκε στον χρόνο, δίπλα σου, σιωπηλές στέκουν, και να τις επιλέξεις περιμένουν, η συμπόνια κι η ελπίδα... της οθόνης η πληροφορία θέλει να σφαχτού

     Μ η μιλάς... αφέσου          στην άγνοια του τίποτα. Φυλακίσαμε τις ψυχές,  στο 'πριν ' και στο 'μετά',  χωρίς καμιά στοργή γι αυτές, χάνοντας το 'τώρα'. Δεν κουράστηκες  να ζεις για το εγώ σου, μόνο να παίρνεις τσιγγούνα ψυχή ? Μη μιλάς, δοκίμασε τη σιωπή του νοητού, κι όχι της γλώσσας την επιπόλαιη βιασύνη, να διαφεντεύει. Μη μιλάς, άφησε ήσυχη τη σιωπή, που με υπομονή περιμένει να μιλήσει,  ν' ακουστεί πέρα απ' το ήχο... Ζήσε χωρίς φασαρία, δεν γυρίζουν όλα γύρω σου  θα υπάρχουν και μετά από σένα με συνέπεια στην αέναη ροή τους Φτάνει... σου λέω, μη μιλάς... Αφουγκράσου τη ρήση, τη στιγμή που θα γεννηθεί, να σου σιγοψυθιρίσει στου χρόνου την αναμονή, Το μοιραίο να σε χασομερήσει,  άφησε και του εφήμερου την αφέλεια να σου φλυαρήσει, στην ασυδοσία του άγνωστου ! Φτάνει... σου λέω, μη μιλάς, θα υπάρχεις,  μη φοβάσαι !   _____________________________ Κάθυ Ρ. Ματαράγκα  έπεα..  μη πτε

       Προσευχή Σ το δέντρο, που λυγάει στον άνεμο, όταν φυσάει, να μοιάσει προσπαθώ η καρδιά μου, να μην σπάει. Στεγνά μάτια να κρατάει, το ραγισμένο να κολλάει, το κακό να προσπερνάει, τον διπλανό του να βοηθάει.       Χριστέ μου,       μια προσευχή σε σε θα πω...       όχι, όχι τίποτα δεν σου ζητώ...       Άγγελέ μου...       πόνο, μόνο, να εκμυστηρευθώ,       να μαλακώσει.       Άνεμέ μου...       την αύρα σου να δανειστώ       ανάσα να την κάνω. Χριστέ μου... Όπως κοιτάς από ψηλά ρίξε συμπόνια για σπορά... με τρυφερότητα κάθε φορά, τον άνθρωπο μάθε ν' αγαπά. Να ξεχωρίζει την αλήθεια δώστου δύναμη και βοήθεια όπως το καλό, στα παραμύθια, που πάντα στο τέλος θα νικά. Θεέ μου, η μεγαλοσύνη σου πηγή, οι ανθρώπινες ψυχές... να πιουν, τον "Άνθρωπο" ν' ονειρευτούν... και να επαναπροσδιορίσουν. Κύριέ μου... η αγάπη σου βελούδινη υφή... με χρωστήρα τη καρδιά και νέα χρώματα, πιο καθαρά, μαζί... να διώξουμε τη συννεφιά, το γκρίζο του ουράνιου θόλου, αλλιώς να β

*  Επετειακό όλων των ''ειρηνευτικών επεμβάσεων'', στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη... στη Συρία... στο... ;                         K άθε μέρα κι άλλο ''καραβάνι''... στη κορνίζα του γυάλινου κόσμου. Κάθε μέρα... Σιγά σιγά συνηθίζεις και αυτό, όλα τα συνηθίζεις... Φαντάσου να χυθούν έξω από το γυαλί... Πνίγεσαι... Σαν να σου σφίγγουν το λαιμό, απ' τη γυάλινη σφαίρα μαγνητισμένη... πνίγεσαι... μπροστά της καθισμένη. Τώρα σ' έχει απορροφήσει Τώρα σ' έχει κατακτήσει... Συνέρχεσαι... Ταράζεσαι... ''Δεν είναι ταινία'' λές μέσα σου με τρόμο, ''Δ ε ν εί ν αι τ αι ν ί α...'' επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά Αρχίζεις να κρυώνεις... ιδρωμένη, κι αναρωτιέσαι... ''Είμαι εδώ ή εκεί ;'' Αν είμαι εδώ, δεν ''μετέχω'', είμαι θεατής, ένας ακόμα, ποιός ξέρει πόσοι βλέπουν ότι κι εγώ ; Κι αν όμως κάνω

Δ εν φταις εσύ, μην κατηγορείς τον εαυτό σου, φταίνε αυτοί που σε κορόιδεψαν... κι εσύ τους πίστεψες. Θυμάσαι...; αυτοί που σούπαν ότι θα ζούσες ότι θα σου επέτρεπαν να ζήσεις ! Κι εσύ τους πίστεψες. Θυμάσαι...; αυτοί που σε πείσανε ότι ήταν δικό σου το δικό τους παραμύθι... Όταν το είδες ήταν αργά... ήσουν πολύ απασχολημένη πια με τις ζωές των άλλων... Τώρα μη κλαις... φτύσε στις προσδοκίες σου, κοίτα μέσα σου, σκάψε μέσα σου, κάπου εκεί σε περιμένει, το δικό σου κοίτασμα. Σύρσου μέχρι τη φωληά σου, σκεπάσου με τα όνειρά σου, με αγάπη γιάνε τα φτερά σου, τι κι αν τώρα είναι σπασμένα...  Τώρα... κάπου εκεί θα βρεις κι εσένα Τώρα... δεν κινδυνεύεις... είσαι μόνη σου ! ____________________________ Κάθυ Ρ. Ματαράγκα,  ανέκδοτο πρώτη δημοσίευση στο scholeio.blogspot.gr  έπεα..  μη πτερόεντα 

          Οι θεατές 'Ο πως άρχιζε η νύχτα, όπως γλύστραε το φωτεινό στο βλέμμα, και σκίασ' η ματιά τρυφερά, με καλεί η γωνιά, να με κρύψει, να με λυτρώσει... στην αγκαλιά της, κι εγώ σκοτάδι γίνομαι, και κρύβομαι, να περιμένω ένα του χάδι ! Γεμίζει συνέχεια η πλατεία με ψυχές, μέχρι και στα θεωρεία μυρμήγκια οι θεατές. Η ώρα περνάει, κι η νύχτα που τελειώνει, σου λέει βιάσου... έχεις δουλειά να κάνεις... μη νιώθεις αμηχανία, τα δάκρυα σου δεν θα δουν, κι ο πόνος σου κρυφός θα μείνει, αναφιλητά δεν θ' ακουστούν... όλοι απόντες είναι... δεν ξέρουν απ' τη ζωή πως λείπουν. Φωτιά τα δάχτυλα πιάνουν πάνω κάτω... παράξενες φόρμες φτιάνουν... λες μ' άλλου εντολή κινούνται Γραμμές αδρές σχεδιάζω, άλλο να κάνω δεν μπορώ μόνο νέους δρόμους, με μάθαν να χαράζω, στην άκρη τον γραφίτη βάζω, γραμμές γειτονικές ζητούν μεταξύ τους να ενωθούν τα λάδια μου ετοιμάζω... καθαρό απλώνω χρώμα διστά

   Έφυγες Έ πεφτε ο δίσκος στη φωτιά... όπως τελειώνει η μέρα κι εσύ μια φλύαρη, βουβή παρέα, στην αχνή ακόμα...   φεγγαριού τη ρότα. Έσβησε ο ήλιος τη φωτιά κι εσύ, να με κοιτάς... ήρθαν κι αστέρια τώρα, για συντροφιά, στο βλέμμα σου να κάνουν βόλτα. Ζεστή, γλυκιά, η βραδιά κι εσύ να μη μιλάς κάνεις τα χέρια μια 'γκαλιά σηκώνεις τα μάτια και  κοιτάς  τη πόλη π' άναψε τα φώτα. Να καθρεφτίζομαι στην υγρή ματιά... άσε με Να βαφτίζομαι σε κάθε βλεφάρισμα... άσε με  Να γεύομαι τη θλίψη στο φιλί... άσε με Δεν μ' ακούς πια... ψελλίζεις... Φεύγω...    Καλημέρα. _______________________ Κάθυ Ματαράγκα,  Ανέκδοτο, *Πρωτοδημοσιεύτηκε με ψευδώνυμο Κάθυ Ματράκου  στο  Scholeio.blogspot.gr  έπεα..  μη πτερόεντα