Τα μικρά μυστικά που θα τα ξέραμε μόνο εμείς...

Στο σχολείο με θυμάμαι να ρωτάω τους δικούς μου πως υπήρχε ο κόσμος, εννοώντας τον αρχαίο, που μας μαθαίνανε στο σχολείο. Αλύπητα χτυπιόνταν μες στο μυαλό μου οι αντιφάσεις των θρησκευτικών με κάποιες, απαλές και αόριστες αναφορές για κλασικούς χρόνους, φιλοσοφία και μυθολογία στην αρχαία Ελλάδα. 

Μεγάλη η σκοτούρα μου, πολλές οι αναπάντητες απορίες μου... Αφού ο χρόνος δημιουργήθηκε στη γέννηση του Χριστού (τη μέτρηση του χρόνου εννοούσα), πως ζούσαν οι προηγούμενοι ;

Ηλίθια απορία ; Μπορεί και να ήταν, εμένα όμως με παίδευε. Όσο αυγάτιζαν οι γνώσεις μου... τόσο μεγάλωνε και η σύγχυση στο αντιληπτικό κομμάτι του μυαλού που αδυσώπητα, ζήταγε και πάντα θα ζητάει, να βάλει τάξη στην προσωπική συγκέντρωση αντιλήψεων και πεποιθήσεων.  Κάπως έτσι άρχισα τις προσωπικές μου έρευνες... 

Ανακάλυψα ας πούμε κάποια κάλαντα που ήταν σχεδόν ίδια με τα θρησκευτικά κάλαντα... Μα, πως ; Δεν γίνεται ο μεταγενέστερος να έκλεψε τον αρχαιότερο... άρα... 

Φοβερή ανακάλυψη για μένα, τότε...  

Κι έγινε το κλειδί που μ' αυτό ξεκλείδωσα θεόρατες βαριές πύλες του μουχλιασμένου υπόγειου της άγνοιας και του σκοταδισμού, που ήταν ερμητικά κλειστές. 

Σφαλιστές κρατήστε τες... Να μην περνάει ούτε χαραμάδα φωτός, πολύ περισσότερο υποψία οξυγόνου... έτσι που να ατροφεί η σκέψη και να καλλιεργούνται συμπεριφορές και διεργασίες χρήσιμες μόνο για το έργο της εξουσίας. 

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ξαναπαίζω στο μυαλό μου εκείνη τη δασκάλα που γενικώς ''διακινδύνευε'' μαζί μας...  να μας λέει ''μικρά μυστικά που θα τα ξέραμε μόνο εμείς'', και που τελικά κάποια μέρα, η κ. Άρτεμις Σ. στη μέση της τελευταίας χρονιάς της έκτης (την είχαμε πέμπτη και έκτη δημοτικού), αντικαταστάθηκε... 

''Καλήν εσπέραν άρχοντες,

αν είναι ορισμός σας 

Ηλίου τη θεία γέννηση να πω στ’ αρχοντικό σας. 

Απόλλων άρχοντα θεέ, 

έλα ξανά κοντά μας συ φωτοδότη Βασιλιά, 

φώτισε την καρδιά μας. 

Λιώσε τα χιόνια στα βουνά 

ζέστανε τα πλατάνια 

φέρε μας γέλια και χαρά, 

ειρήνη και ζωντάνια. 

Στο σπίτι αυτό που μπήκαμε 

οι εστίες να μη σβήσουν 

κι όλοι οι νοικοκυραίοι του 

χίλια χρόνια να ζήσουν''

Η μεγάλη γιορτή των ημερών που οι πρόγονοί μας  γιόρταζαν ήταν το «Τριέσπερον», μία εορτή η οποία γενικεύεται από τους ελληνιστικούς χρόνους κι εντεύθεν, προς τιμήν των πυρφόρων και ηλιακών θεοτήτων Ηρακλέους (ο οποίος κατά τον Κορνούτο ορίζεται ως «ο εν τοίς όλοις Λόγος καθ’όν η Φύσις ισχυρά και κραταιά εστί και απεριγένητος ούσα, μεταδοτικός ισχύος και τοίς κατά μέρος και αλκής υπάρχων») και Ηλίου. 

Το «Τριέσπερον» ξεκινούσε με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (τη νύκτα της 21ης προς την 22α του Δεκεμβρίου, τη μεγαλύτερη δηλαδή νύκτα του έτους) και κορυφωνόταν με την αναγέννηση του φωτοδότη Ηλίου (τη νύκτα της 24ης προς 25η, όταν η ημέρα έχει ήδη μείνει «στάσιμη» επί 3 ημέρες μετά το Ηλιοστάσιο και αρχίζει πλέον να μεγαλώνει).

Με την επιβολή της κρατικής ηλιολατρίας, αργότερα, από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αυρηλιανό, το ελληνικό «Τριέσπερον» επισκιάσθηκε (κατά μίμηση της περσικής λατρείας του Θεού Μίθρα που εόρταζε και αυτή την γέννηση του Θεού στις 25 Δεκεμβρίου) από την «επίσημη» ρωμαϊκή εορτή του «Ανίκητου Ήλιου» («Sol Invictus»), που συνέχισε να λατρεύεται ως Ανώτατος Θεός και καθοδηγητής της οργανωμένης κοινωνίας και των Ρωμαίων αυτοκρατόρων μέχρι... την εποχή του Κωνσταντίνου που αρχίζει την βασιλεία του ως τυπικός ηλιολάτρης. 

Έως το 324 μ.α.χ.χ. σε διάφορα νομίσματα εικονίζεται ο Κωνσταντίνος να δοξάζει τον Sol ως «Πηγή της Αυτοκρατορικής Δυνάμεως». Τότε ήταν Μικρός ακόμα...

Όταν όμως, τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του, οι αναφορές στον Sol και τις άλλες εθνικές θεότητες εξαφανίστηκαν από τα νομίσματα... έγινε Μεγάλος.

Η εορτή «Sol Invictus» επικαλύφθηκε αμέσως μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού (4ος αιώνας, με απόφαση του Πάπα Ιουλίου) από τα γνωστά μας «Χριστούγεννα» (που έως τότε υπολογίζονταν στις 6 Ιανουαρίου -ημερομηνία που στην Ανατολή παρέμεινε μέχρι τουλάχιστον τη βασιλεία του αυτοκράτορα Γιουτπράβδα, ελληνιστί Ιουστινιανού-, ή στις 19 Απριλίου, ή στις 20 Μάιου κατ’ άλλους, ενώ στο «Pascha Compustus» του 243 μ.α.χ.χ. η «γέννηση» του Τζεσουά ορίζεται στις 28 Μαρτίου). 

Η συνέχεια είναι γνωστή, η ιδιοποίηση του ελληνικού «Τριεσπέρου». 

Και λίγο κουτσομπολιό, σαν την άχρηστη πληροφορία της ημέρας... Προσφιλής πρακτική, των σκληροπυρηνικών απολογητών της νέας Θρησκείας περιγελούσαν τους Εθνικούς, ακόμη και κατά τον 3ο αιώνα μ.α.χ.χ.  

Απτό παράδειγμα ο Αρνόβιος de Sicca ο βορειοαφρικανός χριστιανός απολογητής.  Ανόητους παρουσιάζει τους Εθνικούς (αυτοί που δεν ήταν χριστιανοί) που γιόρταζαν γενέθλια Θεών ! (περίπου 296 μ.α.χ.χ.ω.)

 Ο Αρνόβιος έγραψε επτά βιβλία για να αναπτύξει τις θεολογικές και φιλοσοφικές απόψεις του. Το υλικό πληροφόρησης για τις αρχαίες λατρείες του εθνικού κόσμου της Μεσογείου είναι πλούσιο.

Προχριστιανικές θεογεννήσεις (ηλιακών ή / και σωτηριακών Θεών) :

25 Δεκεμβρίου

* Άδωνις (κυπριακός, συριακός και ελληνορωμαϊκός Θεός. Στη λεγόμενη «Βηθλεέμ» που σημαίνει «Οίκος του Άρτου» υπήρχε πανάρχαιος Ναός του Αδώνιδος που λειτουργούσε ακόμη και την εποχή των Αντωνίνων, δηλαδή τον 2ο μ.α.χ.χ. αιώνα)
* Ταμμούζ (βαβυλωνιακός Θεός)
* Ντουμούζι (σουμεριακός Θεός)
* Μίθρας (παρσικός Θεός)
* Βέλλενος (κελτικός ηλιακός Θεός που οι Ρωμαίοι εταύτισαν με τον Απόλλωνα)
* Έρκλε (ετρουσκικός ηλιακός Θεός)
* Άττις (φρυγικός και ευρύτερα μικρασιατικός Θεός)
* Ηρακλής (Έλλην ηλιακός Θεός)
* Όντιν (ο ύπατος, εκπολιτιστής και φιλάνθρωπος σκανδιναβο-γερμανικός Θεός, από τις εορτές του οποίου προέρχονται τα υποτιθέμενα «χριστιανικά» έθιμα του στολισμένου ελάτου και του «Αγιοβασίλη»)
* Μπάλντερ (σκανδιναβο-γερμανικός ηλιακός, θνήσκων και ανασταινόμενος Θεός)
* Λουπέρκους (ιταλιώτικος, ηλιακός Θεός)
* Ντάζμπογκ (σλαβονικός Θεός)
* Γιαρίλο (σλαβονικός ηλιακός Θεός της χαράς της ζωής και της νεότητος -«jaru» = «νεότης»)
* Σάουλε (λιθουανή, ηλιακή Θεά)
_________________________________________________________
* Τα κάλαντα του Τριέσπερου και τις προχριστιανικές θεογεννήσεις τα βρήκαμε στο http://lifehub.gr/

έπεα.. μη πτερόεντα