Τερζόπουλος, Ο σύγχρονος πολιτισμός πέτυχε να καταστήσει τον άνθρωπο παθητικό

Ο σκηνοθέτης Τερζόπουλος παρουσιάζει τον Θόδωρο:

- Ο σύγχρονος πολιτισμός πέτυχε να καταστήσει τον άνθρωπο παθητικό, με περιορισμένο στην οθόνη ορίζοντα...

- Νιώθω πως κυκλοφορεί ένας φόβος, στις χώρες όπου έχω βρεθεί τελευταία. 

Μια αγωνία, σαν να αναμένεται πόλεμος. 

Κάτι σαν ανησυχητική ενέργεια –μου το είπε και ο Μαρκ Μαζάουερ που συνάντησα πρόσφατα στην Αμερική, μία απειλή που έρχεται απέξω, έρχεται κι από μέσα μας–, αυτοαπειλούμεθα. 

Δες τι γίνεται με το Ίντερνετ και τα κοινωνικά δίκτυα. Βουλιάζουμε από την ίδια τη συνθήκη της ζωής μας κι αυτό που είναι πιο τρομακτικό είναι ότι οι άνθρωποι ζουν γοητευμένοι απ' αυτό το βούλιαγμα. 

- Ένα σώμα που όλη τη μέρα βρίσκεται καθισμένο μπροστά στον υπολογιστή είναι ένα σώμα παθητικό. Αυτό για μένα, το ότι ο σύγχρονος πολιτισμός πέτυχε να καταστήσει τον άνθρωπο παθητικό, με περιορισμένο στην οθόνη ορίζοντα, έχει μια σαφή πολιτική διάσταση. Έχει μικρύνει η ιδέα του ανθρώπου για τη ζωή του και για την τέχνη. Ο άνθρωπος κλείνει, συσπειρώνεται και πεθαίνει στον μικρόκοσμό του.  

- Πολλά είναι τα κλαδιά του πολιτισμού, πολλές και οι ρίζες, ο κορμός είναι ένας. 'Ολοι όσοι γνωρίζουν τη δουλειά μου παραδέχονται ότι είναι βαθιά ελληνική γιατί επιδιώκει την ένωση του ενστίκτου με τη λογική, τη σωματικότητα με την πνευματικότητα -την αρμονία δηλαδή... 

- Η χώρα μας αποικιοκρατείται. Η νέα κυβέρνηση εξελέγη για να υπηρετήσει τη δημοκρατία κι οι «εταίροι» τής λένε «Όχι, δεν θα την υπηρετήσεις!». 

Είμαστε κούκλες σ' ένα άθλιο κουκλοθέατρο και πολύ φοβάμαι ότι η Γερμανία επαναλαμβάνει τα ίδια παλιά σφάλματα. Πάντα λειτουργεί επεκτατικά. 

- Και τι να πεις γι' αυτήν τη θλιβερή συμμαχία του κόμματος του Βίλι Μπραντ, των Σοσιαλδημοκρατών της Ρεάλ Πολιτίκ, με το κόμμα της Μέρκελ; Ανωμαλία! Τα πράγματα είναι κρίσιμα. Εγώ λέω, καλύτερα ελεύθερος παρά σκλάβος. Βέβαια, ανέκαθεν ήμουν ενάντια και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ.

- Μένω χρόνια σ' αυτή την πολυκατοικία κατασκευής 1938, της οδού Σίνα. Το διαμέρισμά μου ανήκε στον Αλέξανδρο Σβώλο. 

Βρήκα, μάλιστα, και το αρχείο του – ήρθαν εδώ ο Μαζάουερ και η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη, έκαναν το ξεδιάλεγμα και το υλικό πήγε στο Ιστορικό Αρχείο. Με προσέλκυσε η θέα του προς την Ακρόπολη και η μεγάλη βεράντα – γιατί είμαι άνθρωπος των λουλουδιών. 

Πάω με τα πόδια στο θέατρο Άττις, στο Μεταξουργείο, στον «νεροχύτη» της Αθήνας όπου ζουν σχεδόν αποκλειστικά μετανάστες και πρόσφυγες.

Εδώ είναι άλλη κατάσταση: στην πλάτη του θεάτρου είναι ο τοίχος μιας εκκλησίας, δίπλα είναι το καφέ του Αχμέτ, που είναι Αιγύπτιος, παραδίπλα το κουρείο ενός Κούρδου και γύρω-γύρω υπάρχουν μπορντέλα. 

Είναι μια περιοχή που σε μαθαίνει στη συνύπαρξη. Άλλωστε, δεν είναι κι ο ηθοποιός σαν τον πρόσφυγα, δεν είναι σαν προσφυγικό ταξίδι η μετακίνησή του από το ένα άγνωστο και ανοίκειο τοπίο στο άλλο; Και δεν είναι και το θέατρο ένας οίκος ανοχής; 

_______________________________________________

* Ο σκηνοθέτης Τερζόπουλος παρουσιάζει τον Θόδωρο. 
Από την συνέντευξη, ''Έμαθα να σέβομαι το μη σωστό'' 

* Οι Φωτογραφίες είναι του Πάρις Ταβιτιάν, Η συνέντευξη
δόθηκε στην Ματίνα Καλτάκη για την Athens voice

 έπεα.. μη πτερόεντα