Διάβα να γίνει το νερό

Να πλέξω θέλω στίχο

στη θάλασσα αφιερωμένη,

βελούδινο να παίξω ήχο,

στην άγρια αναδεμένη,

μήπως την ηρεμήσω...

'Οχι αυτή των ποιητών,

την χιλιοτραγουδισμένη,

αλλά εκείνη των λυγμών...

για 'κείνους που αθρόα... 

           [διακινούνται απελπισμένοι,

αφού σύνορα δεν έχει 

                     [η εμπορεία των ψυχών,

κι η απόγνωση για σωτηρία

                               [ακριβοπληρωμένη,

σε φλοίδες γης... 

                    [στο Αιγαίο των πνιγμών...

Κι ονειρεύομαι...

διάβα να γίνει, το νερό,

στοργικά τη δίψα να μερεύει,

να ρέει φιλόξενο και δροσερό,

αλλιώς... κάλλιο να στερεύει.

Κι ονειρεύομαι...

να κοινωνήσουν οι θρησκείες,

τ΄αθρωποθεριού τα πάθη να΄συχάσουν,

της ζηλευτής δόξας οι 'ματοχυσίες,

να ντραπούν να καταλαγιάσουν.

Κι ονειρεύομαι...

ανθρώπινα μέλη να κρεμάσουν 

για παράσημα στων νικητών τα στήθη,

τη μεγάλη νίκη να γιορτάσουν,

της νέας στρατηγικής.... 

                 [πάντα χωρίς φραγμούς και ήθη.

________________________________________________

Κάθυ Ματαράγκα 


           

 έπεα.. μη πτερόεντα