επεα.. μη πτεροεντα

September 29, 2016  N α σου πω κάτι Αλέξη...  ...για «τα παιδιά που είχαν την ευγενική φιλοδοξία να μείνουν και να σπουδάσουν εδώ», όπως είπες σήμερα. Το να μείνεις και να σπουδάσεις εδώ, δεν είναι «ευγενική φιλοδοξία», αλλά η μόνη διαθέσιμη επιλογή για πολλούς από μας. Φοιτήσαμε σε ένα πανεπιστήμιο που απέχει πολύ από το να εκπληρώνει τους σκοπούς του δουλεύοντας παράλληλα -αυτό είναι κάτι, που δε θα καταλάβεις ποτέ και δεν έχω τέτοια απαίτηση. Συνεχίσαμε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα (πάλι επειδή δεν είχαμε επιλογή) που σε κάποια αντικείμενα είναι ανταγωνιστικές των ξένων πανεπιστημίων και κάποιοι αποφασίσαμε να κάνουμε και διδακτορικές σπουδές.  Αν είχες την παραμικρή επαφή με αυτό που λέγεται «μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές», για να μην πω για όλα τα υπόλοιπα, δε θα μπορούσες να εκστομίσεις την παρακάτω ουρανομήκη ανοησία (το “ευγενική φιλοδοξία” δεν ήταν ανοησία, ήταν σταλινικού τύπου χλευασμός): «Τα παιδιά αυτά, που κάνουν διδακτορικά, έκαναν μέχ

Μ ου είπε κάποιος χαμογελώντας ειρωνικά, ότι ζω σε σύννεφο. Μου είπε ότι αυτά που θέλω, αυτά που διεκδικώ, αυτά που ονειρεύομαι και περιμένω, είναι ουτοπίες. Μου είπε ότι άμα πέσω, θα χτυπήσω πολύ σοβαρά ή θα σκοτωθώ. Θα σπάσω τα πόδια ή τα χέρια μου και πιθανότατα το κεφάλι μου και μετά απ αυτά δεν θα μπορώ ποτέ να ξανανέβω. γράφει η Δήμητρα Καφρομάνη Με κοίταγε από τα χαμηλά με το ένα χέρι του τοποθετημένο στο σβέρκο και το άλλο μπροστά στα μάτια του γιατί τον ενοχλούσε ο ήλιος. Κι εγώ τον κοίταγα πάνω από το σύννεφο,  κρεμασμένη σχεδόν ολόκληρη απ αυτό, με   τον ήλιο να καίει το κεφάλι μου και χωρίς να στηρίζομαι πουθενά. Ήθελα να του πω ν ανέβει πάνω για να δει, αλλά ήμουν σίγουρη ότι θ΄αρνηθεί. Προτιμούσε να βγάζει τα συμπεράσματά του από τη σιγουριά που του έδινε η γη που πατούσε. Προτιμούσε να πιστεύει ότι η δική του σιγουριά ήταν καλύτερη από την δική μου αβεβαιότητα. Εκείνο που δεν ήξερε είναι ότι εγώ τη σιγουριά του την έχω ζήσει. Την έχω φάει με τ

Μήπως τελικά ελπίζουμε πλέον σ' ένα παγκόσμιο μπάχαλο για να φαίνεται το δικό μας μικρό...? Καθισμένοι στους καναπέδες μας χωρίς να κάνουμε τίποτα απολύτως, κοιμισμένοι μέσα στις βατραχοπυζάμες μας, παρακολουθήσαμε και παρακολουθούμε το "Μάτριξ" της περίφημης μεταπολίτευσης να καταρρέει με ταχύτατους ρυθμούς. (Αν το σκεφτούμε καλύτερα, τα μνημόνια τελικά ήταν μια επανάσταση...)  Μια ολόκληρη χώρα καλωδιωμένη και αποχαυνωμένη στους ψεύτικους παραδείσους από μπλε, πράσινα και ροζ σημαιάκια, πήρε το κόκκινο χάπι και τρώει στη μούρη απανωτά χαστούκια από τους καραγκιόζηδες που η ίδια γέννησε, έθρεψε και τοποθέτησε στη πολιτική σκηνή του τόπου. (Αν το σκεφτούμε καλύτερα, τα μνημόνια τελικά ήταν μια επανάσταση...)  Η χώρα της πλαστικούρας, με τις φαντασιώσεις της και τις καφενόβιες μάχες για το πιο λαμόγιο είναι το καλύτερο να καβατζώνει καρέκλες και να μασουλάει καλύτερα, έχασε τα είδωλα της. Ολα ξεφτιλίστικαν. Η "πατριωτικη δεξιά" με τις εγγυήσεις αδια