επεα.. μη πτεροεντα

        Τ α μάτια κλείνω           κύτταρο αδιαμόρφωτο,           και παίρνω ν' αρμενίζω...           Σκορπίστηκα           πάλεψα την άσχημη αλήθεια           να δεχτώ... μα δεν τη μπόρεσα           αδίστακτα να με καρφώνει,           Αναμετρήθηκα           φτερά τ' ονείρου φόρεσα,           πως θα πετάξω μαζί του να νομίζω,           μάθημα στην οδύνη χώρεσα                 Περιπλανήθηκα,           το βήμα κάλυψε τη γη,           φρέσκο το 'λιόφωτο θαμπώνει,           λύτρωση το δάκρυ μιαν αυγή           Αναγεννήθηκα           φορτωμένη όλα μου τα “γιατί”           ράγες χαράζω σαν βαγόνι           βροχή στο δέρμα μου καυτή,           Ευλογήθηκα            πίστη, σεβασμό κι ελπίδα           δίνω να ταΐσω τη ζωή,           κι εκείνη ακούραστη ανάσα           λέει, "άντε πάλι απ' την αρχή..."            ___________________________________             Κάθυ Ρ. Ματαράγκα              Πρωτοδημοσιεύτηκε στο   http://scholeio

του Δ. Δημητριάδη " .. Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Γράφω σ’ εσένα γιατί μαζί ποθήσαμε να είναι γόνιμα αυτά τα σπλάχνα, κι αυτός ο πόθος μάς ένωσε νύχτες και νύχτες… και σ’ άλλες ώρες της μέρας, όταν ξαφνικά γινόταν ένα θαύμα και ξεχνούσαμε τον τρόμο που έτρεχε στους δρόμους καθώς μες στις φλέβες μας… τα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων που μας εμπόδιζαν ακόμα και να κοιταζόμαστε… διαβασμένα από θεότρελους εκφωνητές… τα ουρλιαχτά που σκέπαζαν ακόμα και τις σειρήνες των ασθενοφόρων… " Π οτέ δε θα το πίστευα πως η ανθρώπινη φωνή μπορεί να φτάσει σε τέτοια ύψη… να είναι τόσο απύθμενη… να προκαλεί τόση αναστάτωση με την επιβολή της… Τέλος πάντων, ποτέ δε συνήθισα τους ανθρώπους αλλ’ αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία. Βιάζομαι τώρα να σου πω μερικά πράγματα κι αυτά τα λόγια θα είναι και τα τελευταία που θα ’χεις από μένα. Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Μου τα ’φαγε. Τη μισώ. Ναι, τη μισώ, τη μισώ. Δεν μπορεί μια γυναίκα να ζήσει με τέτοια σπλάχνα μέσα