Πώς πίστεψες σε μια ευημερία...''να ξοδεύεις χρήματα που δεν είχες αποκτήσει?''

Τί είναι η Παγκοσμιοποίηση... Τι είναι η ''Νέα Τάξη''...; και που κρύβονται; Μήπως στις οικονομικές εξαρτήσεις που δημιουργούν αόρατες δικτατορίες στα κράτη; 
Ο μισός πλούτος του πλανήτη βρίσκεται στα χέρια του πλουσιότερου 1% του παγκόσμιου πληθυσμού.  Ογδόντα πέντε (85) πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο ελέγχουν τον παγκόσμιο πλούτο.

Ή μήπως στο μύθο ότι η βιοτεχνολογία των τροφίμων θα νικήσει την πείνα; Ο ισχυρισμός αυτός βασίζεται σε δυο παραπλανητικά επιχειρήματα: πρώτον στο ότι οι άνθρωποι πεινούν επειδή δεν υπάρχει αρκετή παραγωγή τροφής στον κόσμο (!) και, δεύτερον, στο ότι η γενετική μηχανική αυξάνει την παραγωγικότητα της τροφής.

Κατά τη δεκαετία του '90, ένας μεγάλος αριθμός συγχωνεύσεων οδήγησε στον έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς σπόρων και αγροχημικών από μια μικρή ομάδα ισχυρών παικτών, με αποτέλεσμα σήμερα: Έξι εταιρίες που έχουν, κυρίως, τη βάση τους στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη να ελέγχουν το 98% της αγοράς των γενετικά τροποποιημένων (FT) σπόρων και το 70% της αγοράς των φυτοπροστατευτικών προϊόντων.

Ποιά είναι τα ''Νέα''... πράγματα που μας έφερε; Πολλά τα μαθαίνουμε σιγά σιγά μέσα από την καθημερινότητά μας... αρκετά θα τα μάθουμε στο μέλλον...  
Μήπως κρύβεται σε έναν ακόμα μεγάλο μύθο αυτό που λέει ότι μας έκανε τη ζωή ευκολότερη και πιο άνετη. Μας έδωσε δυνατότητες/παγίδες, δυνατότητες που έμοιαζαν ευκαιρίες και αφού υιοθετήθηκαν αθρόα και αφού έγιναν τρόπος ζωής και συνήθειες.... ανακάλυψε ο σύγχρονος, σχεδόν τηλεκατευθυνόμενος, άνθρωπος ότι ήταν ''Παγίδες''.

Μήπως βρίσκεται σ' αυτό το μπέρδεμα των πληθυσμών; Τον περασμένο αιώνα λόγω συγκρούσεων και πολέμων που επέφεραν αλλαγές στα γεωπολιτικά, με σωφροσύνη άραγε (;) έκριναν ότι έπρεπε να γίνουν ανταλλαγές πληθυσμών (ένας ξεριζωμός πόνου για τον ελληνισμό) προκειμένου οι ''λαοί να ζήσουν αρμονικά'': να έχουν την ίδια θρησκεία, γλώσσα, ήθη και έθιμα. Ακόμα και ιστορικό παρελθόν. Τα έθνη άλλωστε είναι δημιούργημα των τελευταίων αιώνων.
Τώρα προσπαθούμε να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο;  Μπερδεύουμε εθνικά τους πληθυσμούς... Γιατί, ποιο είναι το καινούργιο σχέδιο που θα εξυπηρετηθεί;

Ή μήπως βρίσκεται στην αδυναμία, πια, της ''λαϊκής φωνής''... στην κάρτα του πολίτη.... στον έλεγχο της ανθρώπινης σκέψης και βούλησης με ψηφιακό τρόπο... την αλλοίωση της παιδείας που έχει μετατραπεί σε εξειδίκευση... πρέπει να μάθεις όχι να ''σκέπτεσαι'', όχι πως θα αναπτύξεις ''κρίση'', γιατί τότε δεν θα υπηρετήσεις, την οικονομική δουλεία της ''Νέας Εποχή του Καταναλωτισμού''. 

Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν (επίτιμος καθηγητής κοινωνιολογίας) σε μία συνέντευξή του λέει χαρακτηριστικά:
[...] 
Μέχρι το 1970, υπήρχε μια κυρίαρχη κουλτούρα αποταμίευσης και οι άνθρωποι δεν ξόδευαν χρήματα αν δεν τα είχαν προηγουμένως κερδίσει. Μετά το 1970, και με τη συνδρομή πολιτικών όπως ο Ρέιγκαν, η Θάτσερ και θεωρητικών όπως ο Φρίντμαν, το καπιταλιστικό σύστημα αντιλήφθηκε ότι υπήρχε παρθένο έδαφος που μπορούσε να κατακτηθεί.   

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν αυτή που είχε πει ότι ο καπιταλισμός αναζωογονείται μέσω νέων παρθένων περιοχών.  Αλλά προέβλεψε λανθασμένα ότι όταν το σύστημα κατακτήσει όλα τα παρθένα εδάφη θα καταρρεύσει.
Αυτό που δεν προέβλεψε ήταν ότι ο καπιταλισμός θα αποκτούσε την ικανότητα να δημιουργεί τεχνητές παρθένες περιοχές και να τις κατακτά.
Μία από αυτές είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν χρέη. Έτσι εφευρέθηκαν οι πιστωτικές κάρτες.

Διαμορφώθηκε λοιπόν μια κουλτούρα διαφορετική από αυτή της αποταμίευσης.

Τώρα πλέον μπορούσε κανείς να ξοδεύει χρήματα που δεν είχε αποκτήσει.
Η φάση μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης, που διήρκεσε από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα, βασίστηκε σε αυτήν ακριβώς την πίεση για δανεισμό.

Κι όταν κανείς χρωστούσε η αντίδραση των τραπεζών δεν ήταν όπως παλιότερα, να στείλουν τον κλητήρα, αλλά το αντίθετο: έστελναν ένα πολύ ευγενικό γράμμα, με το οποίο προσέφεραν ένα νέο δάνειο για να αποπληρωθεί το προηγούμενο χρέος!

Αυτό συνεχίστηκε για τριάντα χρόνια, μέχρι που ο Κλίντον εισήγαγε τα ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου, που σήμαινε ότι ακόμη και οι άνθρωποι που δεν μπορούσαν να καλύψουν τα έξοδά τους με τα έσοδα, μπορούσαν να πάρουν στεγαστικά δάνεια κλπ.
Τελικά αυτή η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και έτσι δημιουργήθηκε η χρηματοπιστωτική κρίση. Παρόλα αυτά, η καπιταλιστική οικονομία φαίνεται να αντέχει.
Είχαμε, για παράδειγμα, το κίνημα «Καταλάβετε τη Wall Street», το οποίο έτυχε μεγάλης προσοχής από τα ΜΜΕ σε όλον τον κόσμο.
Στο μόνο μέρος που δεν έγινε αισθητό ήταν στην ίδια τη Wall Street, η οποία λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο!

Και αυτό είναι το πρόβλημα.

Κυριαρχεί η ιδέα, στο μυαλό της κας Μέρκελ και των άλλων πολιτικών, ότι ο μόνος τρόπος είναι να υποστηρίζονται οι τράπεζες για να μπορούν να δίνουν περισσότερα δάνεια.

Αλλά αυτή είναι μια πολύ κοντόφθαλμη πολιτική, αφού αυτή η παρθένα περιοχή του καπιταλισμού έχει πια εξαντληθεί: 

Οποιοσδήποτε μπορούσε να χρεωθεί, έχει χρεωθεί!
Ακόμα και τα εγγόνια σας είναι ήδη χρεωμένα, δεν υπάρχει αμφιβολία.  Θα πληρώνουν αυτά τα τριάντα χρόνια καταναλωτικού οργίου.
Κι ενώ στην αρχή η παρθένα περιοχή των ανθρώπων που χρεώνονται απέφερε τεράστια κέρδη, βαθμιαία τα κέρδη αυτά λιγόστεψαν και τώρα είναι μηδαμινά, σύμφωνα με το νόμο της φθίνουσας απόδοσης.

Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα τώρα είναι ότι η χώρα επενδύει σε φαντάσματα, αυτό ακριβώς είναι οι τράπεζες που δίνουν δάνεια!''
_______________________________________________________
Ζίγκμουντ Μπάουμαν


Πόσο κατανοούμε την κατάσταση που βρισκόμαστε, προσωπικά ο καθένας αλλά και συνολικά σαν πολιτεία?  Συνειδητοποιούμε την προσωπική ευθύνη που σίγουρα έχει ο καθένας μας για τις εξαρτήσεις που ''εμείς'' δημιουργήσαμε... αφού μας έπεισαν ότι λειτουργούμε για το συμφέρον μας, ενώ στην πραγματικότητα αυτοκτονούσαμε.
Αν δεν κατανοήσουμε ότι κανείς δεν θα ζει καλά όταν σε κάθε βήμα του θα συναντά έναν μικρό κρίκο μιας τεράστιας αλυσίδας διαπλοκής και αμοραλισμού, ξανά και ξανά.  
Είμαστε τελικά τελείως αδύναμοι μπροστά στις επιδιώξεις ''αυτών'' που σχεδιάζουν το μέλλον; Τελικά τι είμαστε και τι αξίζουμε οι ''άνθρωποι της νέας κοινωνίας''; 

Αξίζουμε μόνο σαν μονάδες κατανάλωσης;  Αντιμετωπιζόμαστε σαν αναγκαίο καύσιμο μιας ξένης μηχανής?


έπεα.. μη πτερόεντα