Το Κίνητρο
Κάποτε θα ξανάρθω με μακριά μαλλιά μουσκεμένα από την οργή
της θάλασσας με φωνή βροντερή που θα πάλλει στο διάστημα για
να κατοικήσω και πάλι σ' αυτή τη γη αλλά όχι σαν ποιητής
Κάποτε θα ξανάρθω δεν θα νιώθω πως είμαι παρείσακτος και
κατάσαρκα θα φορώ σχισμένα σύννεφα και οσμές πυρωμένης
βροχής για να επιζήσω από τα άγρια θηρία τους μαστρωπούς
και τα νήπια όνειρα
Και θα κάνω πέρα τους δισταγμούς και τις ικεσίες και τις λάγνες
συσπάσεις που θα φράζουν τυχόν τον δρόμο μου και θα χορεύω στο
σκοπό των νέων παλικαριών κι όταν θα φτάνω σε σύναξη ανθρώπων
Νάτος θα λεν αυτός που θα εκπορθήσει τα τείχη της ντροπής
αυτός που έζησε την εποχή των παθών και τού λυρικού τού λόγου
αυτός που έρχεται τώρα να κηρύξει τη λατρεία του ήλιου
Και θα αναπνέουμε φως σ' έναν κόσμο φωτεινό κι οι κύκλοι του
έρωτα θα γυρίζουν αδιάκοπα μες στους ιριδισμούς τους
και θα εξαργυρώνω το τίμημα της μοναξιάς που τόσο ακριβά
την αγόραζα μέσα στο αλόγιστο πλήθος.
γυναικών πότε στο χόρτο και πότε στην άμμο τραγουδώντας μέσα
από τα στόματα των παιδιών μου ίδιο πτηνό σε σκιερά φυλλώματα
κατά το δειλινό
Και θα ζω μέσα στον άνεμο και θα βάζω το αφτί μου στη γη για να
ακούω τους σφυγμούς της και θα ακούω μέσα της βαθιά ξεχασμένους
νεκρούς να μιλούν μεταξύ τους
Και θα τρέχω στα ποτάμια και στα δάση και στο αίμα σας κι απελεύθερος
θα βλέπω στα μεγάλα σας μάτια στον ουρανό κι όχι σαν ισόβιος αιχμάλωτος
μέσα στα στεγανά της Ποίησης
Που έκανε τη ζωή μας τόσο εύθραυστη
Και σύντομη
Κι όμως μοναδική
___________________________________________
Κλείτος-Δημήτριος Κύρου, Περιοδικό Διαγώνιος 1983
έπεα.. μη πτερόεντα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου