επεα.. μη πτεροεντα

      Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα  Α πό την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή  την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω  πώς κερδίζει πάντα αυτή  ενώ χάνουμε όλοι εμείς.  Πώς οι αξίες γεννιούνται  κι επιβάλλονται πάνω σ' αυτό που πρώτο λιώνει:  το σώμα.  Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας  ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά  ανασαίνω κι ας είμαι  σε κοντινή μακρινή απόσταση  απ' ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει...  Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς  θα εφεύρει η ζωή  ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης  και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.  Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο  πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις  τα πετάω.  Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω  να φεύγουν τα περιττά,  λέω να μπω στον ουρανό του τίποτα  με ελάχιστα.  _________________________   —  Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ * Να ευχαριστήσω τη φίλη μου Μαρία Μ. που μου τόστειλε... διαδικτυακά. Απόγευμα στο σπίτι,  Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου του σ

Στο σχολείο με θυμάμαι να ρωτάω τους δικούς μου πως υπήρχε ο κόσμος, εννοώντας τον αρχαίο, που μας μαθαίνανε στο σχολείο. Αλύπητα χτυπιόνταν μες στο μυαλό μου οι αντιφάσεις των θρησκευτικών με κάποιες, απαλές και αόριστες αναφορές για κλασικούς χρόνους, φιλοσοφία και μυθολογία στην αρχαία Ελλάδα.  Μεγάλη η σκοτούρα μου, πολλές οι αναπάντητες απορίες μου... Αφού ο χρόνος δημιουργήθηκε στη γέννηση του Χριστού (τη μέτρηση του χρόνου εννοούσα), πως ζούσαν οι προηγούμενοι ; Ηλίθια απορία ; Μπορεί και να ήταν, εμένα όμως με παίδευε. Όσο αυγάτιζαν οι γνώσεις μου... τόσο μεγάλωνε και η σύγχυση στο αντιληπτικό κομμάτι του μυαλού που αδυσώπητα, ζήταγε και πάντα θα ζητάει, να βάλει τάξη στην προσωπική συγκέντρωση αντιλήψεων και πεποιθήσεων.   Κάπως έτσι άρχισα τις προσωπικές μου έρευνες...  Ανακάλυψα ας πούμε κάποια κάλαντα που ήταν σχεδόν ίδια με τα θρησκευτικά κάλαντα... Μα, πως ; Δεν γίνεται ο μεταγενέστερος να έκλεψε τον αρχαιότερο... άρα...  Φοβερή ανακάλυψη για μένα, τότε...  

Δύο άνθρωποι έχουν χαθεί μέσα στην έρημο για μέρες και κινδυνεύουν να πεθάνουν από την δίψα και την ασιτία.     Μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς συνεχίζουν μια άγνωστη πορεία. Η μόνη τους ελπίδα είναι να μην χάσουν την ελπίδα τους...  Κάποια στιγμή σταματούν. Μπροστά τους υψώνεται ένας ψηλός τοίχος.  Πίσω από τον τοίχο ακούγονται διάφοροι ήχοι... νερού που κυλά, πουλιών να τραγουδούν και πάνω από τον τοίχο ξεπρόβαλαν κλωνάρια δέντρων, φορτωμένα με καρπούς.    Δεν χάνει λεπτό ο ένας... κολλάει στον τοίχο κι αρχίζει να ανεβαίνει... ε, με μια μικρή δυσκολία η αλήθεια.      Ο συνοδοιπόρος του απορημένος τον κοιτάει... που πέρασε κιόλας πάνω από τον τοίχο, μέσα στον κήπο.  Κά νει μεταβολή, ξαναμπαίνει στην έρημο, ψάχνοντας γι άλλους χαμένους ταξιδιώτες, για να τους βοηθήσει να βρουν τον δρόμο τους στον κήπο... Δύο διαφορετικοί δρόμοι, ο καθένας από μας είναι ελεύθερος να επιλέξει τον δικό του.  έπεα..  μη πτερόεντα

               Ν α, που ανασαίνω πάλι !        Φιλόξενη η άγραφη επιφάνεια,        καλοδεχούμενα τα νέα σχήματα,        άτακτα χαράζουν της σκέψης τα ζιζάνια        εφήμερα ή όχι, στο χάρτινο κορμί..."        Βυθίζω...        του μυαλού μου τα νοήματα        στην αμόλυντη παρθένα "γη"...        γράφω... σκίζω... ξαναγράφω.        Νομίζω        με το γραπτό μου θα ξορκίσω        της μνήμης τα φαντάσματα        το πόνο να σταματήσω.        Δρασκελίζω        τον κόσμο με σπουδή,        λαγκάδια δύσβατα περνάω και βουνά,        ψάχνω για συμπόνια κι ανθρωπιά,        να φτιάσω μιαν ωδή        όλοι να την τραγουδήσουμε μαζί.        Ψυχή βάνω στο στίχο        και όμορφες νότες κλέβω...                            [φτερά να γένουν,        όνειρα λεύτερα, αντάμα τον ήχο,