Όνειρο άτρωτο και υπαρκτό

         Οι θεατές

'Οπως άρχιζε η νύχτα,

όπως γλύστραε το φωτεινό

στο βλέμμα, και σκίασ' η ματιά

τρυφερά, με καλεί η γωνιά,

να με κρύψει, να με λυτρώσει...

στην αγκαλιά της, κι εγώ σκοτάδι

γίνομαι, και κρύβομαι,

να περιμένω ένα του χάδι !

Γεμίζει συνέχεια η πλατεία με ψυχές,

μέχρι και στα θεωρεία

μυρμήγκια οι θεατές.

Η ώρα περνάει,

κι η νύχτα που τελειώνει, σου λέει

βιάσου... έχεις δουλειά να κάνεις...

μη νιώθεις αμηχανία,
τα δάκρυα σου δεν θα δουν,

κι ο πόνος σου κρυφός θα μείνει,

αναφιλητά δεν θ' ακουστούν...

όλοι απόντες είναι...

δεν ξέρουν απ' τη ζωή πως λείπουν.

Φωτιά τα δάχτυλα πιάνουν

πάνω κάτω... παράξενες

φόρμες φτιάνουν...

λες μ' άλλου εντολή κινούνται

Γραμμές αδρές σχεδιάζω,

άλλο να κάνω δεν μπορώ

μόνο νέους δρόμους,

με μάθαν να χαράζω,

στην άκρη τον γραφίτη βάζω,

γραμμές γειτονικές ζητούν

μεταξύ τους να ενωθούν

τα λάδια μου ετοιμάζω...

καθαρό απλώνω χρώμα

διστάζω... σταματώ,

μιξάρω με αλήθεια την εικόνα

να δώ καλύτερα... πισωπατώ,

τους αιώνιους “κυνηγούς του τίποτα”.

Τις ματαιόδοξες αναμονές

μιας κούφιας επιβεβαίωσης,

περιπλανώμενες αλαζονικές,

χωρίς προορισμό σκιές !

Τα χέρια τρέμουν

τα σφίγγω με πείσμα, μοιάζουν

άλλο να μην αντέχουν...

τα χρώματα... τελειώνουν.

τελειώνει κι η ανάσα.

Μήπως να τ' αναβάλω ;

Μήπως μια άλλη φορά ;

Ανάλαφρος, χορευτικός,

της άμμου ο στροβιλισμός

στη κλεψύδρα όπως κατεβαίνει,

ο χρόνος σκέφτομαι τελειώνει.

''Μην τολμήσεις... !'' ακούω

φωνή απόκοσμη βαθιά,

ίδιο θεριό που ξύπνησε,

λές μόλις από λήθαργο.

''Φρόντισε, στο τοπίο, το λερό,

την ασκήμια να μην ντύσεις,

μικρό, χωμάτινο πλάσμα,

και τον πίνακα να προχωρήσεις.

Όσοι ακόμα δεν γίναν ζόμπι.

αλύπητα, να τους “χτυπήσεις”,

και την θλιβερή τους την εικόνα,

μη διστάσεις να τους δείξεις.

Δεν έχω τίποτα “νέο” να σου πω,

μεγαλύτερη νάχει αξία.

μόνο “ένα” όσο η γη παλιό,

η ζωή του καθένα είναι “μία”.

Όπως γλύστραε το σκοτεινό,

προσπάθεια κίνησε η μέρα,

το βλέμμα να φωτίσει.

Στ' όνειρο αγκιστρώθηκε,

επίμονα η προσδοκία:

        “Άτρωτο και υπαρκτό 
         να γίνεις... θα περιμένω”,

         του λέει με ελπίδα.

 ________________

Κάθυ Ματαράγκα, Ανέκδοτο,

*Πρωτοδημοσιεύτηκε με ψευδώνυμο Κάθυ Ματράκου

21/3/14 στο Scholeio.blogspot.gr

 έπεα.. μη πτερόεντα