Η Καθαίρεση

     Ήταν που έκλαιγε ο ουρανός

για τις δικές σου τις φωτιές

άνθρωπε...

Ήταν που έπεσε παγετός

κι άδειασαν των δέντρων οι φωλιές

άνθρωπε...

Χειμώνα έφερες βαρύ...

κι ο ήλιος, θυμωμένος,

[έφυγε απ' τις γειτονιές,

αμείλικτα τα σύννεφα...

[τον κρύβουν,

άδικα στις αυλές

[τον ψάχνουν οι ευωδιές,

ανόρεχτος εκείνος,

[αφήνει να τον σβήνουν.

Στάσου λίγο

[μια λέξη μόνο να σου πω

δες με...

[αφοπλίζομαι

το "δίκιο" σου, είναι του άλλου "άδικο".

Ευθέως, κατήγορος αυστηρός,

μ' ανάθεμα τώρα σε βαρύνει,

του σύμπαντος ο δημιουργός:

"Τη οδηγία σου την ξέχασες,

σκούπισε τα χέρια απ' το αίμα,

τον λόγο της ύπαρξής σον έχασες..."

Αυτός που κάποτε κοίταζε ψηλά,

εσύ, που εαυτόν νόμισες σπουδαίο...

Άξιος πια κανείς δεν είναι

[τ' “όνομα” να φέρει.

Δικό σου φταίξιμο,

[που με καρδιά δεν άρχεις,

χωρίς το "δίκιο", να ξέρεις, αφαιρείται

η άδεια που πήρες να υπάρχεις...

κι απ' τον ανθρώπινο τον τίτλο,

χάνονται πια τα δικαιώματα...

Αφού αυτό λερώθηκε,

[ν' αποσυρθεί τού πρέπει,

κι αλλιώς ο ένας τον άλλον να προσφωνείτε..."

Άλλο όνομα πιο περισπούδαστο να βρείτε,

να συνεχίσετε με υποκρισία

[για πολιτισμό να ομιλείτε !

"Πρώην-άνθρωποι", θα υπογράφετε,

"που ακόμα δεν βρήκαν τ' όνομα τους"...

__________________________________

          Κάθυ Ματαράγκα

 έπεα.. μη πτερόεντα