επεα.. μη πτεροεντα

     Μ η μιλάς... αφέσου          στην άγνοια του τίποτα. Φυλακίσαμε τις ψυχές,  στο 'πριν ' και στο 'μετά',  χωρίς καμιά στοργή γι αυτές, χάνοντας το 'τώρα'. Δεν κουράστηκες  να ζεις για το εγώ σου, μόνο να παίρνεις τσιγγούνα ψυχή ? Μη μιλάς, δοκίμασε τη σιωπή του νοητού, κι όχι της γλώσσας την επιπόλαιη βιασύνη, να διαφεντεύει. Μη μιλάς, άφησε ήσυχη τη σιωπή, που με υπομονή περιμένει να μιλήσει,  ν' ακουστεί πέρα απ' το ήχο... Ζήσε χωρίς φασαρία, δεν γυρίζουν όλα γύρω σου  θα υπάρχουν και μετά από σένα με συνέπεια στην αέναη ροή τους Φτάνει... σου λέω, μη μιλάς... Αφουγκράσου τη ρήση, τη στιγμή που θα γεννηθεί, να σου σιγοψυθιρίσει στου χρόνου την αναμονή, Το μοιραίο να σε χασομερήσει,  άφησε και του εφήμερου την αφέλεια να σου φλυαρήσει, στην ασυδοσία του άγνωστου ! Φτάνει... σου λέω, μη μιλάς, θα υπάρχεις,  μη φοβάσαι !   _____________________________ Κάθυ Ρ. Ματαράγκα  έπεα..  μη πτε

       Προσευχή Σ το δέντρο, που λυγάει στον άνεμο, όταν φυσάει, να μοιάσει προσπαθώ η καρδιά μου, να μην σπάει. Στεγνά μάτια να κρατάει, το ραγισμένο να κολλάει, το κακό να προσπερνάει, τον διπλανό του να βοηθάει.       Χριστέ μου,       μια προσευχή σε σε θα πω...       όχι, όχι τίποτα δεν σου ζητώ...       Άγγελέ μου...       πόνο, μόνο, να εκμυστηρευθώ,       να μαλακώσει.       Άνεμέ μου...       την αύρα σου να δανειστώ       ανάσα να την κάνω. Χριστέ μου... Όπως κοιτάς από ψηλά ρίξε συμπόνια για σπορά... με τρυφερότητα κάθε φορά, τον άνθρωπο μάθε ν' αγαπά. Να ξεχωρίζει την αλήθεια δώστου δύναμη και βοήθεια όπως το καλό, στα παραμύθια, που πάντα στο τέλος θα νικά. Θεέ μου, η μεγαλοσύνη σου πηγή, οι ανθρώπινες ψυχές... να πιουν, τον "Άνθρωπο" ν' ονειρευτούν... και να επαναπροσδιορίσουν. Κύριέ μου... η αγάπη σου βελούδινη υφή... με χρωστήρα τη καρδιά και νέα χρώματα, πιο καθαρά, μαζί... να διώξουμε τη συννεφιά, το γκρίζο του ουράνιου θόλου, αλλιώς να β

*  Επετειακό όλων των ''ειρηνευτικών επεμβάσεων'', στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη... στη Συρία... στο... ;                         K άθε μέρα κι άλλο ''καραβάνι''... στη κορνίζα του γυάλινου κόσμου. Κάθε μέρα... Σιγά σιγά συνηθίζεις και αυτό, όλα τα συνηθίζεις... Φαντάσου να χυθούν έξω από το γυαλί... Πνίγεσαι... Σαν να σου σφίγγουν το λαιμό, απ' τη γυάλινη σφαίρα μαγνητισμένη... πνίγεσαι... μπροστά της καθισμένη. Τώρα σ' έχει απορροφήσει Τώρα σ' έχει κατακτήσει... Συνέρχεσαι... Ταράζεσαι... ''Δεν είναι ταινία'' λές μέσα σου με τρόμο, ''Δ ε ν εί ν αι τ αι ν ί α...'' επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά Αρχίζεις να κρυώνεις... ιδρωμένη, κι αναρωτιέσαι... ''Είμαι εδώ ή εκεί ;'' Αν είμαι εδώ, δεν ''μετέχω'', είμαι θεατής, ένας ακόμα, ποιός ξέρει πόσοι βλέπουν ότι κι εγώ ; Κι αν όμως κάνω

Δ εν φταις εσύ, μην κατηγορείς τον εαυτό σου, φταίνε αυτοί που σε κορόιδεψαν... κι εσύ τους πίστεψες. Θυμάσαι...; αυτοί που σούπαν ότι θα ζούσες ότι θα σου επέτρεπαν να ζήσεις ! Κι εσύ τους πίστεψες. Θυμάσαι...; αυτοί που σε πείσανε ότι ήταν δικό σου το δικό τους παραμύθι... Όταν το είδες ήταν αργά... ήσουν πολύ απασχολημένη πια με τις ζωές των άλλων... Τώρα μη κλαις... φτύσε στις προσδοκίες σου, κοίτα μέσα σου, σκάψε μέσα σου, κάπου εκεί σε περιμένει, το δικό σου κοίτασμα. Σύρσου μέχρι τη φωλιά σου, σκεπάσου με τα όνειρά σου, γιάνε  μ' αγάπη   τα φτερά σου, τί κι αν Τώρα είναι σπασμένα...  Τώρα... κάπου εκεί θα βρεις κι εσένα Τώρα... δεν κινδυνεύεις... είσαι μόνη σου ! ____________________________ Κάθυ Ρ. Ματαράγκα,  ανέκδοτο πρώτη δημοσίευση στο scholeio.blogspot.gr  έπεα..  μη πτερόεντα 

          Οι θεατές 'Ο πως άρχιζε η νύχτα, όπως γλύστραε το φωτεινό στο βλέμμα, και σκίασ' η ματιά τρυφερά, με καλεί η γωνιά, να με κρύψει, να με λυτρώσει... στην αγκαλιά της, κι εγώ σκοτάδι γίνομαι, και κρύβομαι, να περιμένω ένα του χάδι ! Γεμίζει συνέχεια η πλατεία με ψυχές, μέχρι και στα θεωρεία μυρμήγκια οι θεατές. Η ώρα περνάει, κι η νύχτα που τελειώνει, σου λέει βιάσου... έχεις δουλειά να κάνεις... μη νιώθεις αμηχανία, τα δάκρυα σου δεν θα δουν, κι ο πόνος σου κρυφός θα μείνει, αναφιλητά δεν θ' ακουστούν... όλοι απόντες είναι... δεν ξέρουν απ' τη ζωή πως λείπουν. Φωτιά τα δάχτυλα πιάνουν πάνω κάτω... παράξενες φόρμες φτιάνουν... λες μ' άλλου εντολή κινούνται Γραμμές αδρές σχεδιάζω, άλλο να κάνω δεν μπορώ μόνο νέους δρόμους, με μάθαν να χαράζω, στην άκρη τον γραφίτη βάζω, γραμμές γειτονικές ζητούν μεταξύ τους να ενωθούν τα λάδια μου ετοιμάζω... καθαρό απλώνω χρώμα διστά

   Έφυγες Έ πεφτε ο δίσκος στη φωτιά... όπως τελειώνει η μέρα κι εσύ μια φλύαρη, βουβή παρέα, στην αχνή ακόμα...   φεγγαριού τη ρότα. Έσβησε ο ήλιος τη φωτιά κι εσύ, να με κοιτάς... ήρθαν κι αστέρια τώρα, για συντροφιά, στο βλέμμα σου να κάνουν βόλτα. Ζεστή, γλυκιά, η βραδιά κι εσύ να μη μιλάς. Απλώνεις τα χέρια             [τα κάνεις μια φωλιά. Τα μάτια σηκώνεις και  κοιτάς  την πόλη π' άναψε τα φώτα. Καθρεφτίζομαι  στην υγρή ματιά...  - "Μη μιλάς"  ψιθυρίζω,              " Να σε κοιτάω μόνο άσε με" Βλεφαρίζεις          [και β αφτίζομαι  ξανά  ... " άσε με  να γεύομαι  θλίψη στο φιλί... άσε με" Μα εσύ δεν μ' ακούς πια...          [ψελλίζεις " Φεύγω... Καλημέρα"    _______________________ Κάθυ Ματαράγκα,  Ανέκδοτο, *Πρωτοδημοσιεύτηκε με ψευδώνυμο Κάθυ Ματράκου  στο  Scholeio.blogspot.gr  έπεα..  μη πτερόεντα 

  Ό λο θέλω να γράψω, γι' αυτό... και 'κείνο... μα ποιος θα νοιαστεί ; κι όλο τ' αφήνω. Μέσα μου κάτι με ενοχλεί κάτι με τρώει... Ν' αφήσω μια μικρή καταγραφή, να τα θυμούνται... ένοχοι κι αθώοι. Των φθόγγων η αρμονία άτακτα ας κυλήσει, για το στίχο μου αδιαφορία αν ρίμα σωστή δεν βρίσκει. Της ποίησης κανόνες, συγχωρέστε με αν προδώσω... Με κραυγές και με κορώνες, το συναίσθημα άτεχνα αν δώσω. ενοχικής αδιαφορίας θαμώνες. Συγχωρέστε με... Κι όλο ψάχνω... λέξεις ακριβές χρειάζομαι, για να σε συγκινήσω... αφού σ' οθόνες έμαθες,          [τρόπο άλλον να βρώ, για να σε συγκλονίσω χωρίς εικόνες, πρέπει θαρρώ...         Πού να βρω λόγια...          τον αθλητή του μπάσκετ, τον λεβέντη         κανείς