επεα.. μη πτεροεντα

           Μη με κοιτάς παιδί,          για κόλαση θα σου μιλήσω,          παραμύθι δεν έχω να σου πω...          Νέα ζωή τη γέννησή σου                            [ μήπως να σταματήσω                                        χώρο δεν έχουμε για σένα ,                                                  [ούτε ναό,          ελπίδα πουθενά δε θα βρεθεί.          Τ' αμάρτημα θα δώσω,          σε τελάλη, αλάργα ν' ακουστεί                                                 λίγο να 'λαφρώσω...          Ιστορία ντροπής να διαλαλήσει           πως "αυτοί" σβήσανε τ' άστρα,          στον ουρανό σου να μη λάμπουν,          τους επίορκους να φανερώσει            Κλειδώσαν οι αγκαλιές,          πουθενά η ελπίδα                                   [δεν έχει να κρυφτεί,          σκούριασε η  επόμενη γενιά                            [τη γης πριν περπατήσει                            κανείς δεν έχει κανέναν                                            [να 'μπιστευθεί.           

            Πως να τραβάει την προσοχή, αενάως είν' αιχμαλωτισμένη, άπληστη η αδηφάγα Ύπαρξη Μεθοδικά εστιασμένη, τάχα συνείδησης ουσία νάβρει, όσο όσο πληρωμένη Να κρύψει την απουσία... πάλι την αθώα να υποδυθεί Πλασματική ισονομία    χωρίς αισχύνη κι ενοχή Ιδιαζόντως εξαρτημένη και αρκούντως ελαστική Η αναιδώς επικαλυμμένη με δικαιολογίες... Ηθική Σε υποκριτικά “πρέπει” αφελώς προσκολλημένη Σε αθώωσης δόλ-ι-α προσευχή ευλαβικά αφοσιωμένη. Για τα συμβαίνοντα, χωρίς ευθύνη μηχανές, μόνο για κατανάλωση, ατάκτως ερριμμένες ωσάν κέραμοι και πλίνθοι... για όλα ικανές Υπάρξεις ανεξίτηλα λεκιασμένες  ! ______________________________ Κ. Ρ. Ματαράγκα   έπεα..  μη πτερόεντα    

Κάποτε θα ξανάρθω με μακριά μαλλιά μουσκεμένα από την οργή της θάλασσας με φωνή βροντερή που θα πάλλει στο διάστημα για να κατοικήσω και πάλι σ' αυτή τη γη αλλά όχι σαν ποιητής Κάποτε θα ξανάρθω δεν θα νιώθω πως είμαι παρείσακτος και κατάσαρκα θα φορώ σχισμένα σύννεφα και οσμές πυρωμένης βροχής για να επιζήσω από τα άγρια θηρία τους μαστρωπούς και τα νήπια όνειρα Και θα κάνω πέρα τους δισταγμούς και τις ικεσίες και τις λάγνες συσπάσεις που θα φράζουν τυχόν τον δρόμο μου και θα χορεύω στο σκοπό των νέων παλικαριών κι όταν θα φτάνω σε σύναξη ανθρώπων Νάτος θα λεν αυτός που θα εκπορθήσει τα τείχη της ντροπής αυτός που έζησε την εποχή των παθών και τού λυρικού τού λόγου αυτός που έρχεται τώρα να κηρύξει τη λατρεία του ήλιου Και θα αναπνέουμε φως σ' έναν κόσμο φωτεινό κι οι κύκλοι του έρωτα θα γυρίζουν αδιάκοπα μες στους ιριδισμούς τους και θα εξαργυρώνω το τίμημα της μοναξιάς που τόσο ακριβά την αγόραζα μέσα στο αλόγιστο πλήθος. Και θα ζήσω μια γήινη ζωή χαρισάμενη γλιστρώντας σε

     Τ α χρόνια σου κένταες, σε πέπλο βαρετό, όνειρα πίσω του να κρύψεις, τόκανες κουρτίνα, μα όταν ήσυχη δε σ' άφηναν "εκείνα"... τί οδυνηρό που... [σιωπηλά στη βολική σου βούταες ρουτίνα. Μα θα σε κατεβάσω απ' το θρόνο,                          [και μαζί σου θα το μοιραστώ, πριν λίγο πέρασα από κεί...                            [πάλεψα να μην εγκλωβιστώ, ανάσες παίρνω και σε ρωτώ:         "Τί νομίζεις πώς απ' τη Ζωή είναι πιο ακριβό,      που τόσο γενναιόδωρα σου έχει χαριστεί ;      Φόρτωσε τ' ανικανοποίητο σε χαρταετό,      τί έχασες, τί πήρες, τί πέρασες...                                                   [χωρίς επιστροφή      ταξίδι λησμονιάς να κάνει, μακρινό,      κάθε "δική σου" καινούργια μέρα, κάθε αυγή       δώρο που σου φωνάζει... "σε χρήζω οδηγό      και σ' εμπιστεύομαι, κάνε με ξεχωριστή" !        Μίλα στον εαυτό σου σκληρά, με αλήθεια,      μη διστάσεις και λευτέρωσέ τονε,      βρες δύ

  "Ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. Κωνσταντίνος Τσουβάλας είχε ζητήσει, μπροστά στον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, να ενεργοποιηθεί η Ειδική Ομάδα Αναγνώρισης Θυμάτων για ν' αρχίσει το μακάβριο έργο της στην πύρινη λαίλαπα στο Μάτι. Όμως λίγη ώρα αργότερα ο Πρωθυπουργός στις δηλώσεις του δεν θα αναφέρει "οτιδήποτε" για νεκρούς από την πυρκαγιά... ". ΤΑ ΝΕΑ, 9 Ιανουαρίου του 2019 Από εκείνο το "βράδυ", το βράδυ της Ντροπής, φάνηκε το τεράστιο μέγεθος του ογκόλιθου αλλά και των μικρότερων...  λίθων, της -Ιανουαρίου του 2015 με Ιουλίου του 2019- περιόδου κυβερνητικής ηγεσίας .  Θεώρησαν,  ότι αν έστηναν εκείνη τη θλιβερή παράσταση-συντονισμό το βράδυ της 23ης Ιουλίου του 2018, ούτε γάτα ούτε ζημιά...   "έλα μωρέ, θα στήσουμε έναν "τηλεοπτικό συντονισμό", να υπάρχει σαν ντοκουμέντο. Ορίστε έχουμε και αποδείξεις ότι εμείς συντονίζαμε... και θα σιγά σιγά θα "κλείσει το θέμα".   Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκαν κάποια &quo

     Μ ' ενδιαφέρον,                    [νομίζω πως μ' ακούει,       τις καθαρές βραδιές                                    [που του μιλώ       μα, μόλις κάποιο σύννεφο                    [πιάνει να κρυφακούει,       με τ' αστέρι, παίζουμε κρυφτό...       Ανυπόμονα τότε στο θόλο       τον συμπαίκτη μου αναζητώ,       σεργιάνι ονειρικό στο γαλαξία       στα μεγάλα μυστικά να με μυήσει...       Ναι, παραδέχομαι πως έχω δόλο       πως... σχέδιο έκανα σατανικό       πως... ν' αλλάξω θέλω ρόλο,       και 'κείνο, παρακαλώ να με βοηθήσει:       Σε κουκίδα, με γενναιοδωρία,       φωτεινή να με αναβαθμίσει,       ν' απαλλαγώ              [απ' του αθρώπου τη θητεία       κι αστεριού όνομα να μου δώσει.       Ναι, νιώθω σωστό το χρόνο,       από μια αέναη, λες, εφεδρεία,       που μ' αποστροφή βιώνω...       ... να μ' απενεργοποιήσει.       ___________________       Κ. Ρ. Ματαράγκα   έπεα..  μη πτερόεντ

Β ρώμικη πόλη, πρόχειρα φτιασιδωμένη,  χωρίς υποδομές, στην παρακμή παραδομένη, ανεπιθύμητη κι αποκρουστική,  απ' τους θεούς της εγκαταλειμμένη. Πρωτεύουσα να την πεις... μάλλον              [ για την αδιαφορία σου θα ντραπείς και η συνείδηση θα σε κυνηγά                        [αν προσθέσεις... "Ευρωπαϊκής. "Γιατί... ποιοί φταίνε ? Επιτέλους ν' αποδοθούν ευθύνες",                        [ακούς γύρω σου όλους να κραυγάζουν με οργή, άλλος κρυφτό παίζοντας με τον εαυτό του         [κι άλλος ενώ ξέρει..., πρέπει "του αίματος ν' αποποιηθεί".                          Όσο πιο πολύ φωνάζει τόσο περισσότερο                                                        [η ομάδα του θα εντυπωσιαστεί. "Εγώ σε τίποτα δεν φταίω" , επιμένει να σε πείσει,                                        [σίγουρος νάναι ότι  δεν θα κατηγορηθεί. Οι κραυγές ζαλίζουν κι εσύ αναρωτιέσαι                   ["...μα, μήπως ν' αποδεχτούμε ότι

                   Π αιδιού έγινα παιχνίδι            στη δίνη παρασύρθηκα τ' ονείρου.           Ανεκτίμητο διάλεξα ταξίδι,           την άκρη μου νάβρω λες στ' απείρου !           Αγκαλιά του ήλιου η αχτίδα,           φλόγας αστείρευτης το γέννημα,           απλόχερα μοιράζει ελπίδα,           ερωτικό μού βάζει δίλημμα.           Μήπως ν' αρνηθώ και...           στην ασφάλεια μου να κρυφτώ... ?           Ή να υποκύψω...           σ' ανατριχίλας χάδι να ξοδευτώ,           άπληστα βάλσαμο του νέκταρ           μέχρι σταγόνας να γευτώ... ?           Ζευγάρι της φωτιάς να πορευτώ,           της πρώτης άνοιξης βλαστάρι           με θράσος θ' αναδυθώ,           εγωϊστικό ν' αφήσω 'χνάρι...          Αγάπησα...          ________________________                Κ.Ρ.Μ  έπεα..  μη πτερόεντα    

                Α γωνίζεσαι να ανταποκριθείς,      σχεδόν ποτέ δεν διαμαρτύρεσαι,      συνήθως δεν διαφωνείς      συνέχεια αναδιπλώνεσαι      σε μια αέναη προσπάθεια αναλώνεσαι.      Με ρυθμισμένο το μυαλό      για το τέλειο, προσπαθείς      σε περιβάλλον καχύποπτο κι εχθρικό,      άνισο αγώνα δίνεις ν' αναδειχτείς.      Το συναίσθημα σου είναι θολό,      να πιστέψεις δεν θ' αντισταθείς,      πως η φύση δεν σούδωσε ρόλο σοβαρό,      αλλά προκαθορισμένο,             [να μην έχεις δικαίωμα επιλογής.       Εκπαιδεύεσαι στη προσαρμογή,       γρήγορα μαθαίνεις...                        [πως να γίνεσαι “ωραία”,       επιλέγοντας κάποιο προσωπείο,       είτε "καλυμμένη" είτε σε δημόσια θέα.       Πως να γίνεσαι “μοιραία”       και να περιμένεις...             [να σου πέσει άραγε το “λαχείο” ;       και πως με ενοχές να κάνεις παρέα.      

  ...εύσημα τώρα θα αποδοθούν για το νέο επίτευγμα των μαζικών αναίμακτων δολοφονιών. Νέα κείμενα θα προστεθούν, για το μέλλον των έξυπνων όπλων, με σπουδή θα τ' αξιολογείς... Θάσαι πάντα, ο νικητής, στης “δόξας” την ανθρώπινη ντροπή, και του δικαίου τάχα ο τιμητής, στου σύγχρονου πολιτισμού τη δύσκολη στροφή. Ποιός λαός, αυτή τη φορά, θα επιλεγεί, στην επιστήμη να προσφέρει ! ; Η επιστημονική κοινότητα περιμένει, με ανυπομονησία τη μεγάλη ''δοκιμή''... ...κι ευτυχώς που υπάρχεις εσύ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αγωνιστή, των εξελιγμένων όπλων υπερασπιστή, και των μαζικών θανάτων γενναίε πολεμιστή. Το θέαμα προσφέρεται, ευγενική χορηγία, οι κομπάρσοι δεν θα πληρωθούν. Με την επιβαλλόμενη σοβαρότητα και υποκρισία, αυστηρά, από τους σχολιαστές θα επικριθούν. Αιματοβαμένες εικόνες οι τηλεοπτικές, που στις σαραντάρες, και βάλε, “πλάσμα” φαίνονται ακόμα πιο αληθινές, από σκηνοθέτη ταινιών βίας λες, σκηνές στημένες, φρικιαστικές.

    Χ ρειάστηκα όλους όσους πίστεψα και... με πρόδωσαν. Χρειάστηκα όλους όσους αγάπησα και... με πόνεσαν. Χρειάστηκα όλους όσους μεγάλωσα μαζί και... με παγίδεψαν. Χρειάστηκα όλους όσους ήταν υπεράνω υποψίας και... με κλέψανε. Χρειάστηκα χωρίς όρια                              [αθωότητα, πρόθυμη βορά                      [στην αγριότητα όταν σαρκοβόρα στήναν χορό, ανυπόμονα και πεινασμένα γύρω μου... Χρειάστηκα πίστη βαθιά, στην Αγάπη και το Καλό, να με κρατήσει σε τροχιά, στο χάος να μη χαθώ. Χρειάστηκα όλα μου τα λάθη για να μάθω να με προστατεύω. Χρειάστηκα όλη μου τη ζωή, για να “μάθω” πως να ζω... Πέταξα όλα μου τα πάθη για να μάθω πως.... ν' αντέχω. _____________________ Κ.Ρ.Μ  έπεα..  μη πτερόεντα    

Ν α πλέξω θέλω στίχο στη θάλασσα αφιερωμένη, βελούδινο να παίξω ήχο, στην άγρια αναδεμένη, μήπως την ηρεμήσω... 'Οχι αυτή των ποιητών, την χιλιοτραγουδισμένη, α λλά εκείνη των λυγμών... για 'κείνους που αθρόα...              [ διακινούνται απελπισμένοι, αφού σύνορα δεν έχει                       [η εμπορεία των ψυχών, κι η απόγνωση για σωτηρία                                [ακριβοπληρωμένη, σε φλοίδες γης...                      [στο Αιγαίο των πνιγμών... Κι ονειρεύομαι... διάβα να γίνει, το νερό, στοργικά τη δίψα να μερεύει, να ρέει φιλόξενο και δροσερό, αλλιώς... κάλλιο να στερεύει. Κι ονειρεύομαι... να κοινωνήσουν οι θρησκείες, τ΄αθρωποθεριού τα πάθη να΄συχάσουν, της ζηλευτής δόξας οι 'ματοχυσίες, να ντραπούν να καταλαγιάσουν. Κι ονειρεύομαι... ανθρώπινα μέλη να κρεμάσουν  για παράσημα στων νικητών τα στήθη, τη μεγάλη νίκη να γιορτάσουν, της νέας στρα

  Να ξεριζώσω ήθελα το τελευταίο σου το βλέμμα να μη βουλιάζω... αργά, να μην πνίγομαι στο τέλμα. Ψάχνω ένα αφήγημα, νέα στοιχεία νάβρω, ν' αλλάξω της μνήμης μου το θέμα, βασανιστικά να μην κυλά σε κάθε φλέβα... το τελευταίο σου το βλέμμα. Που με παγώνει... και με ζεσταίνει, με αρρωσταίνει... και με γιατρεύει. Είναι ζεστή, γλυκιά, η βραδιά... και το κουρασμένο μου μυαλό έχει πάλι συντροφιά τον πόνο, τον φίλο τον παλιό... Ψέμματα δεν θα σου πω, πιάνω μαζί του πάλι να μιλώ, σαδιστικά τον προκαλώ... Ανταποκρίνεται...  και πρόθυμα με κάνει να πονώ, μα και τρυφερά... χωρίς ν' απορεί, απλόχερα με παρηγορεί:   " Αφέσου στο "τίποτα"...   χωρίς σχέδια μου λέει, χωρίς προσμονή,  μη φοβάσαι τη πληγή  κι εκείνη, όλο και πιο λίγο παρέα θα σου κάνει, κάθε φορά λιγότερο ... κι ας αιμοραγεί, κάθε φορά λιγότερο ..." ______________________________________________                                 Κάθυ Μα